Gebed [Salat]

Wat is het Islamitische oordeel over het gebruik van een microfoon in het gebed?

Vraag: Wat is het oordeel van de geleerden van Ahl al-Sunnah, [en] de wetsgeleerden van het moslimvolk inzake dit:
 
In onze moskee wordt het vrijdagsgebed uitgevoerd met een luidspreker, terwijl de gerespecteerde Imams stem ook zonder luidspreker de laatste rij bereikt. En als er soms veel aanbidders zijn, kan het stemgeluid verder worden bereikt door een herroeper van de takbir [mukabbir]. De mukabbir die soms achter de gerespecteerde imam wordt geplaatst, volgt dan ook slechts de luidspreker, niet die van het oorspronkelijke stemgeluid van de gerespecteerde imam. Wat is dan het oordeel van het gebed op deze manier, is het toegestaan ​​om op deze manier een luidspreker te gebruiken? Wat is het oordeel van hun gebed voor degenen die het stemgeluid van de luidspreker volgen? Het gezegde van de gemeenschap is dat ‘de luidspreker is nu veralgemeend geworden, vandaar dat het gebed hierdoor geldig wordt.’ En sommige mensen willen ook hiermee de taraweeh-gebeden bidden, ze zeggen dit: ‘Het stemgeluid van de gerespecteerde imam bereikt ons niet, we kunnen de Koran niet horen.’ Wat is dus het oordeel van deze taraweeh-gebed? En ze zeggen ook: ‘Als je de Koran niet hebt gehoord, dan is de taraweeh-gebed niet geldig.’ In hoeverre is hun verklaring dus acceptabel? Enorme zegening op jou bij schenking van het antwoord.
 
Antwoord: De kwestie van bidden met microfoon is een dissensus onder de geleerden van Ahl al-Sunnah. Sommige nobele geleerden oordelen het toelaatbaar en sommige ontoelaatbaar. Wat betreft de meningen van de nobele senior geleerden omtrent de luidspreker, als we ernaar kijken dan vinden de meerderheid dat het gebruik ervan ontoelaatbaar is. En die nobele geleerden die de toelaatbaarheid ervan onderschrijven, beoordelen het ook in ieder geval met enige voorzichtigheid.
 
Huzur Mufti-í Azam Hind zegt: ‘Zij die de stem van de imam niet horen, noch de stem van de roeper [mubaligh] bereikt hen, noch zien gelijkgestemde aanbidders [muqtadi] die buigen [ruku] en zich neerwerpen [sujud] door het stemgeluid van de imam of de mubaligh te horen, hun gebeden worden niet vervuld door deze zaken te doen bij slechts het horen van het geluid van de luidspreker.’ [Fatawa Mufti-í Azam: 3/72]
 
Huzur Sadr al-Afadil (Allah’s genade zij met hem) zegt: ‘Een luidspreker in de moskee brengen is louter nutteloos, want het gebruik van een luidspreker om de recitatie [Qira’at] van de imam te horen is niet juist.’ [al-Qawl al-Maqbul Fi Azma Qawlullah wa’l-Rasul, mu’alif Mufti Muhammad Sahebdad Khan, p. 53]
 
Huzur Sadr al-Shariah zegt: ‘Het luisteren naar de khutba door middel van een luid steminstrument [luidspreker] is niet nadelig, maar het uitvoeren van de ruku en sujud op basis van dat geluid is een nietigverklaring van het gebed.’
 
In een ander vonnis stelt hij: ‘Vanwege zijn ontoelaatbaarheid is het nog steeds niet tot de geest gekomen (…) maar deze uitvinding in het gebed is niet een goede vernieuwing dat conform de vrome voorgangers is, het afwijken van hen is niet verstandig.’ [Fatawa Amjadiyya: 1/190]
 
Mufti Habibullah Naeemi zegt: ‘De senior nobele geleerden en de meerderheid van de grote wetsgeleerden verklaarden het gebruik van luidspreker in het gebed als ontoelaatbaar [mamnu’]. Sommigen waren van mening dat het gebed ongeldig is [fasid] en sommigen vonden het makruh, [maar] iedereen verklaarde dat het gebruik ervan niet toegestaan was.’
 
In een ander vonnis zegt hij: ‘De daden van [de mensen van] Ajmer Sharif, of Jama Masjid Delhi, of Nakhuda Masjid Kalkutta zijn niet grondig als bewijsvoering. Als het gebruik ervan in sommige moskeeën een bewijs van toelaatbaarheid wordt, bewijst de afwezigheid in duizenden moskeeën in de eerste plaats de ontoelaatbaarheid.’ [Habib al-Fatawa: 1/458]
 
Mufti Jalal al-Din Amjadi (Allah’s genade zij met hem) zegt: ‘Degenen die slechts ruku en sujud doen op de stem van de luidspreker, hun gebed wordt niet vervuld. Dit is het oordeel van de eervolle Huzur Mufti-í Azam Hind (mogen we omhullen in zijn heiligheid) en dat van veel senioren van de Ahl al-Sunnah. En sommigen waren echter van mening dat het gebed wordt vervuld, maar aangezien dit een belangrijke aangelegenheid van het gebed is in zowel de aanvaarding als de niet-aanvaarding van de aanbidding, konden derhalve de onderzoekers tot dusver niet bewijzen dat het geluid uit de luidspreker de natuurlijke stem van de spreker is. [Daarom] uit voorzorg van het gebed wordt het als louter ontoelaatbaar geoordeeld.” [Fatawa Fayd al-Rasul: 1/357-358].
 
Huzur Hafiz-í Millat zegt: ‘Ik heb geen onderzoek, uit voorzorg vermijden.’
 
Verder zegt hij: ‘Er staat in de profetische traditie van de Profeet (vrede zij met hem): “Laat datgene los waar twijfel is, en kies dat waar er geen twijfel over bestaat.” Daarom is het op deze manier naar mijn mening meer passender dat de luidspreker volledig niet in het gebed mag worden gebruikt, opdat er geen kwalijkheid en een soort twijfel ontstaat in het gebed.’ [Muqaddima Fatawa Sharih Bukhari: 1/39]
 
Mufti Nizam al-Din Saheb [Hoofdmufti van Jamia al-Ashrafia Mubarakpur] onderzocht de toelaatbaarheid van het gebed met de microfoon, maar zijn standpunt is ook in dezelfde overeenstemming met Huzur Hafiz-í Millat inzake het volledig vermijden van de luidspreker in het gebed.
 
Hijzelf schrijft: ‘Hazrat [Mufti Sharif al-Haq Amjadi (Allah’s genade zij met hem)] heeft vele vonnissen uitgegeven over de ontoelaatbaarheid van luidspreker in het gebed. Hoewel de standpunt van mij, de schrijver, is in overeenstemming met die van Huzur Hafiz-í Millat Mawlana Shah ‘Abd al-Aziz Muhaddith Muradabadi (Allah’s genade zij met hem).’ [Marja ’Sabiq: p. 41]
 
Er zijn dus verschillende uitspraken over bidden met een luidspreker, sommigen beoordelen het gebed als ongeldig, sommige geleerden oordelen dat het makruh tahrimi is, sommigen geven een absolute toelaatbaarheid, sommigen laten het toe met hechtenis van de mukabbarin enzovoort. Dit maakt duidelijk dat er op dit punt een ernstige verdeeldheid heerst onder de nobele geleerden. Als de nobele geleerden onderling een duidelijke dissensus hebben over een kwestie, is het beter om af te zien van deze dissensus, net zoals in al-Binaya Sharh al-Hidaya wordt gezegd: ‘Het is noodzakelijk om uit een dissensus te komen, vooral in devotionele zaken.’ [al-Banaya Sharh al-Hidaya: 3/231, Bab Salat al-Janazah fi al-Masjid]
 
In Ghamz Uyun al-Basair wordt gezegd: ‘De geleerden hebben duidelijk gemaakt dat het aanbeloven is om uit een dissensus te komen.’ [Ghamz Uyun al-Basair: 2/63, Kitab al-Zakat]
 
In Bahr al-Rai’q wordt gezegd: ‘Naar onze mening is het aanbevolen om af te zien van een dissensus.’ [1/94, Kitab al-Tahara]
 
In Durr al-Mukhtar wordt gezegd: ‘Het is aanbevolen om uit een dissensus te komen, voornamelijk voor de imam.’ [1/278-279, Kitab al-Taharat]
 
Huzur ‘Ala Hazrat stelt: ‘Onderlinge dissensus onder de geleerden, om het verschil te overwegen voor zover er geen noodzaak is van het begaan van weerzin is unaniem aanbevolen.’ [Fatawa al-Ridawiyyah Qadim: 3/368]
 
En gebed is net als aanbidding waarin voorzichtigheid heel belangrijk is, en de voorzichtigheid hierin is dat de luidspreker niet mag worden gebruikt. De nobele geleerden zijn het erover eens dat het in aanbidding noodzakelijk is om voorzichtig te zijn. In Fatawa al-Shami staat: ‘Voorzichtig betrachten is in zaken van aanbidding noodzakelijk.’ [Radd al-Muhtar: Bab Sadqa al-Fitr, 2/366]
 
In Maraqi al-Falah staat: ‘Het is noodzakelijk om voorzichtig te zijn in zaken van aanbidding.’ [Maraqi al-Falah: p. 41, Kitab al-Taharat]
 
Daarom moet er zoveel mogelijk moeite gedaan worden om te onthouden van het gebruik van een luidspreker in het gebed. Afgezien van dit, indien er tevens wordt gedwongen om luidspreker te gebruiken vanwege schisma [fitna], dan moet er ook de mukabbirin worden geplaatst, en als het ook niet werkt op deze manier, dan kan de imam het gebed leiden terwijl hij de mensen van de moskee informeert inzake de kwestie. De imam is niet genoodzaakt om alleen op deze reden zijn functie in de moskee op te geven.
 
In Bareilly Sharif werd dezelfde beslissing gegeven inzake het bidden met een luidspreker in het Fiqhi Seminar gehouden onder leiding van Huzur Taj al-Shariah.
 
  1. Het geluid van de luidspreker is niet exact het stemgeluid van de spreker. Daarom is het volgen van het geluid van de luidspreker bij het horen ervan volgens ons, de Hanafieten, niet juist. Indien echter de essentie van het geluid ook conform het stemgeluid is van de spreker, dan is dit vooralsnog niet de originele stem. Dan is het ook niet juist om alleen deze geluid te volgen.
  2. Overal waar een luidspreker in gebed wordt geforceerd aan het volk dient tevens te worden gehouden met mukabbirin, en de aanbidders moeten worden begeleid door hen bewust te maken van de wijze van de kwestie, dat ze niet het geluid van de luidspreker moeten volgen, maar de stem van de mukabbir.
  3. Op dezelfde manier moet de mukabbirin er ook op worden gericht dat ze het geluid van de luidspreker niet moeten volgen.
  4. Indien er zelfs geen sprake kan zijn van een mukabbir, dan moet de imam hun de kwestie vertellen. Hij wordt op grond hiervan niet ontslagen van zijn positie.
[Faysla Jaat Shari Counsil, p. 38]
 
In het kort is het gebruik van een luidspreker in gebed volgens de meeste nobele geleerden niet juist. Daarom is het Islamitische oordeel dat gebed niet met luidspreker mag worden gelezen.
 
En als er werkelijke terughoudendheid wordt veroorzaakt en mensen houden zich er nog steeds niet aan ondanks het uitleggen, en er is angst voor ruzie, dan kan de gerespecteerde imam het gebed leiden waarbij hij hen informeert inzake de kwestie. Maar waar het mogelijk is, moet ernaar gestreefd worden om zich ervan te onthouden, want het gebed is een belangrijke aanbidding, elke vorm van onvoorzichtigheid kan zelfs het gebed verkwistend maken.
 
Inzake het horen van de Koran in taraweeh, dan kan een oordeel van toelaatbaarheid van de luidspreker in gebeden niet alleen om deze reden worden gegeven. Of het nu een gebed van fard, wajib, sunnah, nafil of taraweeh is, want gebed is slechts een gebed. En gebed met microfoon is volgens de meerderheid van de geleerden van Ahl al-Sunnah niet toegestaan. En het gezegde van de mensen: ‘degene die de Koran niet horen in taraweeh dan zal de taraweeh niet geldig zijn’, deze kwestie hebben ze zelf verzonnen. In de Islamitische wet bestaat zo’n kwestie niet. De microfoon bestaat al bijna 100 jaar, hiervoor werd 1300 jaar gezamenlijke gebeden van fard, wajib en taraweeh verricht waarin er geen gebruik werd gemaakt van een microfoon of enige vorm van een microfoon. En aanbidders waren ook in grote aantallen, bereikte hen allemaal het stemgeluid? Absoluut niet. Gebeden werden gehouden in grote gemeenschappelijkheid. Honderden, duizenden aanbidders waren in gebed. Taraweeh werd ook gelezen. Heeft hen allemaal het stemgeluid bereikt? Het heeft hen zeker niet bereikt. Waren al hun gebeden dan ongeldig? Hebben ze de beloning niet ontvangen? Ze zullen het ongetwijfeld hebben ontvangen. Het is derhalve niet een gegeven optie voor elke moslim om zo ongegrond te praten en het in te brengen als een kwestie in de Islamitische wet. De gelovige moet zich inspannen om ook te handelen volgens de aanbevelenswaardige kwesties van de Islamitische wet.
 
En deze zaak gaat over het fard-gebed. Daarom is het noodzakelijk om hierin zeer voorzichtig te zijn. Opdat het gebed niet verkwist wordt inzake de microfoon. Dit is wat ik heb en Allah weet het beter.

Mufti Muhammad Zulfiqar Khan Naimi
  23-Rabi al-Thani-1437 || 2-Feb-2016
al-Fuyudat al-Nabawiyyah fi’l-Fatawa al-Hanafiyya vol. 2, p. 180